De pelgrimsroute naar Santiago de Compostella, ook wel bekend als de Sint Jacobsroute of Jacobsweg, trekt al sinds de achtste eeuw pelgrims uit heel Europa. Juan Antonio Rangel, een Spaanse dialysepatiënt, vertelt ons over zijn pelgrimservaring op de lange wandeling:
Ik begon met dialyse toen ik 33 jaar was, in 2008, in het Osuna-dialysecentrum op ongeveer 90 kilometer van Sevilla. Ik werkte in mijn woonplaats Aguadulce altijd op een boerderij en in mijn vrije tijd vind ik het leuk om met mijn vrienden uit te gaan of te wandelen. In 2010 stelde een goede vriend voor dat we de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella zouden lopen, aangezien hij het al eerder had gedaan en een onvergetelijke spirituele ervaring had beleefd.
Onderweg
Op de eerste dag nam ik om zes uur 's avonds de bus naar Ourense, een stad op ongeveer 50 kilometer van de Noord-Portugese grens. Diezelfde dag had ik 's ochtends een dialyse gehad en een bevestiging ontvangen van het laatste van de dialysecentra die ik tijdens de pelgrimstocht zou bezoeken. De volgende dag stapte ik om zes uur in de ochtend uit de bus en ontmoette een Spaans stel dat ook naar Santiago ging. We besloten de reis samen te starten en toen we bij de kathedraal van Ourense kwamen, kregen we het eerste stempel op ons 'pelgrimpaspoort'.
De eerste etappe was 22 kilometer lang - het was zwaar, maar het was de moeite waard. We kwamen onderweg veel mensen tegen en de groep werd groter. Die dag nodigde een dame ons uit om bij haar thuis te eten. We kregen het beste rundvlees dat ik ooit gegeten heb.
Die avond was iedereen in het hostel bezig het volgende deel van de route te plannen, maar ik moest afscheid gaan nemen omdat ik naar een hostel op slechts 12 kilometer afstand zou gaan, vanwaar ik naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis kon gaan voor dialyse. Het was een grote verrassing toen ik uit het ziekenhuis terugkwam en ontdekte dat de groep op me had gewacht. Ze hadden besloten niet zonder mij verder te gaan, hoewel sommige van hen later in Santiago zouden aankomen dan ze hadden gepland.
Vanaf dat moment was dat de manier waarop we het deden. Iedereen hielp elkaar, iedereen respecteerde degenen die een zwijggelofte hadden afgelegd, en degenen die voorop liepen, kochten en bereidden eten voor iedereen. Op de dagen dat ik een dialyse had, namen we een kortere route zodat ik 's middags in het hostel kon zijn. 's Avonds aten we allemaal samen en praatten en lachten we met de andere pelgrims.
